In 1952, maakt Louis Van Lint deel uit van de groep Espace, dewelke een aantal van zijn voormalige collega's van De Jonge Belgische Schilderkunst en een aantal architecten samenbrengt, een vereniging die ijvert voor een vruchtbare dialoog tussen architecten, schilders en decorateurs. Door deze preoccupatie van de schilderkunst en de architectuur te combineren, vindt Van Lint een nieuwe mogelijkheid van meningsuiting, met zijn vriend Mendelson, samen nemen zij deel aan de montage van de Canterbury Tavern, geopend in Brussel door Albert Niels, een van de vurige verzamelaars van het werk van Van Lint. Het behoeft geen twijfel, het was door de schilderkunst te integreren in de architectuur, dat Van Lint aangemoedigd werd zijn abstractie in de richting van de geometrie te sturen. Of zoals de artiest zelf zegt: "het was niet langer de vraag van een schilderij op een ezel, van kleine flarden kleur, maar van grote goed gespreide vlakke tinten, mooi opgebouwd, die zouden worden opgenomen in deze gebouwen." De opvolgende vier jaar, zal Van Lint gebruik maken van bepaalde vormen en zelfs in de weinige portretten die hij schilderde in deze periode bakent hij de vlakke tinten strikt af.

Om samenstellingen te onthullen op een vlakke ondergrond, het monumentale evenwicht te laten bezuinigingen op de vorm, om een absolute wijze van vlakke tinten te gebruiken, waarin het soms draait om kleuren in evenwicht te brengen door middel van een klassiek ritme, in een klimaat van ingeperkte sereniteit, dat zijn de ware intenties van de kunstenaar.

Echter, tegen het einde van 1956, raapt Van Lint zich weer bijeen, realiseert het gevaar geometrische expressie en gevoeligheid te vangen in een keurslijf, en laat zich weer beïnvloeden door de ingevingen van het leven in de natuur, ontdekt wederom inspiratie voor zijn nieuwe abstracties.